Ο ονειροπόλος συγγραφέας και φωτογράφος Σπύρος Παλούκης  μιλάει στο taal.gr για το δικό του Βέλγιο.

• Το Βέλγιο για μένα είναι ένας τόπος ιερός. Στην ψυχή μου υπάρχει σαν μια δεύτερη πατρίδα. Πρωτοβρέθηκα εκεί πριν δέκα χρόνια δίχως να γνωρίζω τίποτε σχεδόν για τη χώρα. Αρχικά πήγα έξι μήνες στη Γάνδη με το πρόγραμμα Erasmus. Η πόλη με κέρδισε αμέσως. Την ερωτεύτηκα. Είναι ένα μέρος μαγικό. Ερχόμενος από την Ελλάδα που είχα συνηθίσει να ζω σε πολυκατοικίες, να περπατάω στο μπετόν σε γειτονιές πυκνοκατοικημένες, βρέθηκα σε μια μεσαιωνική πόλη που κυκλοφορούσαν αποκλειστικά ποδήλατα. Ήταν η πρώτη φορά που μπόρεσα να παρατηρήσω ξεκάθαρα την εναλλαγή των εποχών, τη μετάβαση από το χειμώνα στην άνοιξη και από την άνοιξη στο καλοκαίρι. Μου άρεσαν οι ήρεμοι ρυθμοί ζωής στο Βέλγιο και έτσι προσπάθησα να ξαναπάω, οπότε την επόμενη χρονιά πήγα στις Βρυξέλλες για άλλο ένα εξάμηνο ώστε να κάνω την πρακτική μου στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Μεγάλη εμπειρία που με βοήθησε να δω τη ζωή μέσα από τους γυάλινους πύργους και τα κέντρα αποφάσεων. Ο έρωτας μου με τη χώρα συνεχίστηκε και έκανα ένα μεταπτυχιακό (MA in American Studies) παραμένοντας για ακόμη έναν χρόνο στις Βρυξέλλες. Είχα αγαπήσει τον τρόπο ζωής εκεί. Το πιο σημαντικό για μένα όμως ήταν πως ξεκλείδωσα το καλλιτεχνικό κομμάτι που είχα μέσα μου. Εκεί πήρα ερεθίσματα και μια μεγάλη απόφαση στη ζωή μου. Να κάνω μια στροφή 180 μοιρών και από το τεχνοκρατικό background να περάσω στο καλλιτεχνικό. Έτσι κι έγινε με αποτέλεσμα μερικά χρόνια μετά, το 2009, να επιστρέψω στο Βέλγιο και να κάνω το Daydreaming, που είναι ένα λεύκωμα για τον ελληνισμό του Βελγίου με πορτρέτα εκατό ανθρώπων και καταγραφή των ονείρων τους σχετικά με την Ελλάδα. Μ” αυτό το βιβλίο γύρισα όλη τη χώρα, έψαξα Έλληνες κάθε επαγγέλματος και κοινωνικής ομάδας σε κάθε μεγάλο ή μικρό μέρος της επικράτειας. Το Daydreaming το θεωρώ το πιο απαιτητικό βιβλίο που έχω ποτέ κάνει και θα είναι για πάντα ο δυνατότερος καλλιτεχνικός μου σύνδεσμος με το Βέλγιο.

Εικόνες από το λεύκωμα του Σ. Παλούκη Daydreaming, εκδ. Μαγικό Κουτί & Fata Morgana, 2010. ©Paloukis

• Τρεις λέξεις μου έρχονται κατά νου όταν ακούω τη λέξη Βέλγιο. Τρία Σίγμα: Συννεφιά. Σοκολάτα. Σεβασμός. «Συννεφιά» γιατί αιώνια περικλείει τον ουρανό της χώρας.«Σοκολάτα» γιατί είναι ίσως η καλύτερη του κόσμου και βοηθάει να περάσει γλυκά ο χειμώνας στον ευρωπαϊκό βορά. «Σεβασμός» γιατί τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι συνυπάρχουν σχεδόν αρμονικά σε μια τόσο μικρή χώρα που προσωπικά δεν αισθάνθηκα ποτέ ξένος.

• Τρία κλασικά βιβλία έχω ξεχωρίσει ως αναγνώστης φλαμανδικής λογοτεχνίας. Το επικό έργο του Ούγκο Κλάους με τίτλο «Η Θλίψη του Βελγίου». Την ευρωπαϊκή περιπλάνηση του Χέιρτ Μακ «Στην Ευρώπη»  και το μαγικό βιβλίο του Χάρι Μούλις με τίτλο «Η Ανακάλυψη του Ουρανού». Εξαιρετικά έργα.

• Κάτι που μετανιώνω είναι πως δεν κάθισα ποτέ με προσοχή να μάθω Φλαμανδικά. Η γλώσσα με γοητεύει και λατρεύω τη φλαμανδική κουλτούρα. Πάντοτε ενθουσιάζομαι από την πρωτοποριακή ματιά των Φλαμανδών καλλιτεχνών, είτε μιλάμε για χορό ή μόδα είτε για λογοτεχνία ή κινηματογράφο. Δυστυχώς δεν είχα ποτέ την υπομονή να μάθω τη γλώσσα τους. Τα ελάχιστα φλαμανδικά που γνωρίζω με βοηθάνε απλώς να μην χάνομαι στον κατάλογο κάποιου εστιατορίου ή να μην μπερδεύομαι στις αποβάθρες κάποιου σιδηροδρομικού σταθμού.

• Δεν ξεχνώ τις πρώτες μου ώρες στο Βέλγιο. Έναν βροχερό Φλεβάρη του 2003. Είναι ίσως και το πιο έντονο βίωμα από τα φλαμανδικά τρένα που έχω, όχι τόσο για το περιστατικό που συνέβαινε αλλά περισσότερο για τη συναισθηματική φόρτιση που είχα. Είναι η πρώτη εμπειρία που είχα ως επιβάτης – επισκέπτης στη χώρα αυτή. Ήταν ένα κινηματογραφικό συναίσθημα. Μόλις είχα φτάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου εκεί. Ήταν απόγευμα και έπεφτε εκείνο το χαρακτηριστικό βέλγικο ψιλόβροχο. Πήρα το τρένο από Βρυξέλλες για Γάνδη φορτωμένος με τις βαλίτσες μου και πάμπολλα ερωτηματικά. Βρισκόμουνα στη θέση μου κοιτώντας έξω από το παράθυρο, ακούγοντας μουσική. Και όσο το τρένο προχωρούσε, τόσο σκοτείνιαζε, και τόσο πιο δυνατά έπαιζαν τα βιολιά από τα ταγκό του Άστορ Πιατσόλα στα αυτιά μου. Ήταν κάτι σαν ένα ηλεκτρισμένο καλωσόρισμα. Σκοτεινό αλλά έντονο. Και το τρένο επιτάχυνε αλλά δεν έλεγε να φτάσει στο προορισμό του. Και εγώ είχα τόση αγωνία γι’ εκείνο το πρώτο βήμα. Το θυμάμαι σαν και σήμερα εκείνη την γλυκιά υπερένταση που ένιωθα γεμάτη αδρεναλίνη και νότες προσμονής.

• Στο Βέλγιο έχω γράψει τα πρώτα μου κείμενα. Σκέψεις, διηγήματα, σχεδιαγράμματα για μελλοντικά πρότζεκτ, αυτοσχέδια άρθρα για κάποιο φανταστικό έντυπο. Λατρεύω να κάθομαι σε ήσυχα καφέ των Βρυξελλών και να σκαρώνω στο χαρτί τις ιδέες και τις εμπνεύσεις μου. Επίσης στο Βέλγιο έχω τραβήξει τις πρώτες φωτογραφίες της ζωής μου που θεώρησα ότι μπορούν να παρουσιαστούν και σε άλλους ανθρώπους ή ακόμη και να δημοσιευτούν. Γενικά στο Βέλγιο ξεκλειδώθηκε απόλυτα η δημιουργική μου πλευρά. Μ’ αρέσει πολύ όταν βρίσκομαι στις Βρυξέλλες να κάνω μια βόλτα στη συνοικία Marolles και να βγάλω φωτογραφίες στο παζάρι με τις αντίκες στην πλατεία Jeu de Balle.

• Η παραμονή μου σε μια χώρα όπως στο Βέλγιο, που για τους περισσότερους είναι μια ήπια χώρα, προσωπικά με συντάραξε με αποτέλεσμα να γράψω το πρώτο μου βιβλίο «Ο Καρλομάγνος και η κάμερα με τα μυστικά» συμπυκνώνοντας τις σκέψεις, τα βιωμένα συναισθήματα, τις φωτογραφίες και γενικά την εμπειρία μου στη χώρα για μια πενταετία. Στο πρώτο μου βιβλίο, που πάντα θα είναι το αγαπημένο μου, ασχολήθηκα επίσης με την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, γράφοντας ένα ταξιδιωτικό δοκίμιο – οδοιπορικό στην κεντρική Ευρώπη με βάση το Βέλγιο. Από τις πρώτες σελίδες παρουσιάζω ένα περιστατικό που έζησα στην Μπριζ, το οποίο μου προκάλεσε ερωτήματα σχετικά με την Ευρώπη και από το σημείο εκείνο κι έπειτα αρχίζω να ξεδιπλώνω τη σκέψη μου δοκιμιακά, λογοτεχνικά και φωτογραφικά ψάχνοντας απάντηση στο ερώτημα «Πότε κλείνει η Ευρώπη;».

Εικόνα από το βιβλίο του Σπύρου Παλούκη Ο Καρλομάγνος και η κάμερα με τα μυστικά, εκδ. Μαγικό Κουτί & Fata Morgana, 2008. ©Paloukis.

• Το Βέλγιο το επισκέπτομαι πολύ συχνά. Διατηρώ φιλικούς -σχεδόν οικογενειακούς με την πάροδο του χρόνου- δεσμούς αλλά και επαγγελματικούς. Πάντοτε συνδυάζω μια επίσκεψη μου με παρουσίαση κάποιου βιβλίου μου. Γενικά θέλω να περνάω όσο το δυνατότερο μεγαλύτερα διαστήματα εκεί γιατί λατρεύω και να ταξιδεύω αλλά και να δουλεύω όταν προκύπτουν ευκαιρίες. Όσον αφορά τα άμεσα μου πλάνα, σχεδιάζω να βρεθώ γύρω στον Οκτώβριο εκεί και να παρουσιάσω την τελευταία μου δουλειά, το Wonderwood στις Βρυξέλλες, όπως και το Daydreaming σε Αμβέρσα και Λιέγη.