Την ίδια στιγμή που τόσο πολύ διαρκεί
αναχωρεί διαρκώς και χάνεται
σαν ακολουθία των παθών, που επαναλαμβανόμενη
κυλάει, ρέει μέχρι τη σιωπή.
Η μέρα ξεκινά, το ρολόι χτυπάει ρυθμικά
γραμματόσημα σφραγίζονται
το γράμμα παραδίδεται κι εσύ δεν μένεις πια
δίπλα στο νερό.
Όπως κρέμεσαι στον αέρα
κάνεις το άλμα, με αλεξίπτωτο
ζυγώνεις γρήγορα τη γη.
Ποια Χριστούγεννα; Έφτασε κιόλας Πάσχα.
Μετάφραση: Νάντια Πούλου
Πολύ όμορφο ποίημα. Καλό Πάσχα!
Ευχαριστούμε για τις ευχές και ανταποδίδουμε!