Τιμ Κραμπέ: ένας Ολλανδός συγγραφέας μεταφρασμένος σε δεκαπέντε γλώσσες και με εκδοτικές επιτυχίες, με πιο γνωστή την «απαγωγή», το όνομα με το οποίο έγινε διεθνώς γνωστό το βιβλίο του με τίτλο «το χρυσό αυγό«, γραμμένο στα 1984.

Το βιβλίο γυρίστηκε και σε ταινία για την οποία ισχύουν οι εξής ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες: το IMDB δίνει 7.9/10 για την Ολλανδική και μόνο 6 για την Αμερικάνικη έκδοση. Σε μια αξιοπρόσεκτα πιστή μεταγραφή των Ολλανδικών τίτλων, στην Ελλάδα η Ολλανδόφωνη έκδοση παίχτηκε (σε φεστιβάλ) με τίτλο «Χωρίς Ίχνος» και η Αγγλόφωνη (με κανονική διανομή) σαν «Η απαγωγή«.

Ο Κραμπέ ξεφεύγει από το πρότυπο του κυρτωμένου γραφιά, ο οποίος ζει και αναπνέει μέσα στα βιβλία. Είναι φανατικός ποδηλάτης, μια λέξη που στην Ολλανδία δεν περιορίζεται στο «κάνω – και – καμιά – ποδηλασία – στην – Πάρνηθα – πότε – πότε». Αντίθετα, πρόκειται για φανατικό του σπορ με αξιόλογες αθλητικές επιδόσεις. Στην ποδηλασία είναι αφιερωμένο και το βιβλίο του «de renner«, το οποίο κυκλοφόρησε το 1978. Άλλη αγάπη του Κραμπέ είναι το σκάκι, το οποίο επανέρχεται με διάφορους  τρόπους στα βιβλία του. Κι εδώ δεν μιλάμε για περιστασιακό παίχτη, αλλά για σκακιστή υψηλού επιπέδου.

Άλλο γνωστό του βιβλίο είναι «η εξαφάνιση», για την Αγγλική μετάφραση της οποίας διαβάσαμε μια ωραία κριτική στο βιβλιόφιλο blog donteverreadme. Η συγκεκριμένη κριτική αποτέλεσε και το έναυσμα για την παρούσα ανάρτηση.

Στα Ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο του «Η σπηλιά του πεπρωμένου« από τον Καστανιώτη, σε μετάφραση Ινώς Βαν Ντάικ-Μπαλτά. Και γι” αυτό το βιβλίο έχει κάποια λόγια να πει το προαναφερθέν μπλογκ, από το οποίο κλέψαμε και τον τίτλο του παρόντος κειμένου, ο οποίος είναι μια όμορφη Ολλανδική έφραση για την αβεβαιότητα και το άγνωστο που διακρίνει το μέλλον.